بی پیر مرو خرابات هرچند که سکندر زمانی
آیا نوید افکاری و به دنبالش روح الله زم آخرین اعدامی های رژیم اسلامی بودند؟ مسلمن نه، چون در همین چند روز اخیر پنج تن دیگر از هموطنان بلوچمان، بدون کوچکترین محاکمه و فقط با برچسب های ساخته و پرداخته رژیم اسلامی اعدام گردیدند ، آیا اینها آخرین نفرها خواهند بود؟ رژیم می‌گوید که اعدام این پنج بلوچ به علت همکاری با گروهای مسلح مرز نشین که مرتکب هرگونه خلافی می‌شوند بوده اند، بدون اینکه کوچکترین مدرکی در این مورد ارائه دهد.
در سال ۲۰۰۸ در شهر دارفور در سودان، توسط دادگاه بین المللی “لاهه “ که قضاوت آن با “لویی مورنو اوکامپس” بود، درخواستی مبنی بر محاکمه عمر البشیر رئیس جمهور سابق سودان، به خاطر نسل کشی و جنایات علیه بشریت، که بعد از کودتای ۱۹۸۹ در سودان مرتکب شده بود صادر شد.
این اولین باری بود که در تاریخ معاصر، یک نهاد بین المللی مهم برای دفاع از حقوق بشر، دست به چنین کار مهمی زده بود، عمر البشیر که کشورش مانند جمهوری اسلامی عضو دادگاه بین المللی جنایی نیست، فکر می‌کرد که به سراغش نخواهند آمد و براحتی از مسئولیت بابت آن همه جنایت شانه خالی کرده و همچنان دست نیافتنی است، زهی خیال خام، و نهایتا حکم باز داشت او صادر شد.
نقطه مشترکی که همه دیکتاتورها دارند، اینست که در یک برهه خاصی در اوج قدرت ، دچار نوعی بیماری خاصی از کوری و کری می‌شوند، که از نظر پزشکی وجود خارجی ندارد ولی از نظر فیزیکی در بین قلدرها و زورگویان حکومتی و سیاسی رایج می باشد، از همانهایی که شاه گفت شنیدم که خیلی دیر بود و خامنه ای هنوز در حال درمان ناشنوایی است، آیا این دیکتاتور تهی مغز، بلاخره درمان خواهد شد و خواهد شنید؟ بعید میدانم؟
شاید دست یافتن به جنایت کاران رژیم اسلامی، به راحتی عمر البشیر نباشد، ولی چیزی که مهم است، خواستن محاکمه خامنه ای، توسط همپالکی های دیروزش میباشد. چندی پیش عده ای از حزب الله لبنان که از شاخه اصلی جدا شده اند، به دور صبحی طفیلی دبیر کل سابق این حزب جمع شده اند و این شخص در اولین ویدیوی خود می‌گوید، قبل از اینکه رئیس جمهور لبنان را به خاطر کارشکنی و دزدی هایش محاکمه کنیم، باید بالای دستی های او که حسن نصرالله و علی خامنه ای میباشند را به پای میز محاکمه کشید، چون تمام بدبختی لبنان زیر سر آنهاست.
می بینید که زمان زیادی طول نخواهد کشید، که برای کشاندن این جنایت کاران به پای میز محاکمه نیازی نداریم تا “لاهه” برویم، مردم ایران و خاورمیانه به جایی رسیده اند که بتوانند صلاح ومصلحت خویش را تشخیص دهند، دیگر جایی برای این دایناسورها نخواهد بود.
کمی کمتر از یکماه پیش، دکتر احمد رضا جلالی را به زندانی که آنرا راهروی مرگ مینامند منتقل نمودند تا او را همانند دیگران به طناب دار بسپارند( گو اینکه با جابجایی او بدنبال گرفتن امتیاز از اروپا، بابت تروریست‌های دولتی رژیم که با مواد منفجره در بلژیک دستگیر شده بودند و قرار بود که محاکمه بشوند بی ربط نبود) ، تصویری از او بعد از آخرین صحبت تلفنی با همسرش منتشر شد، میبایست این عکس را بارها نگاه کرد تا به عمق ناامیدی او در آخرین ساعات زندگی اش پی برد، پدر خانواده ای که بیگناه و فقط رژیم او را به خاطر باج گیری از اروپاییان قرار است به کام مرگ بفرستد.
داستایوسکی در کتاب “ابله”حال و روحیه کسی که در راهروی مرگ قرار دارد و قرار است یکربع بعد اعدام شود را با تمام جزئیاتش بیان کرده ، می‌گوید هیچ ادبیاتی برای تفسیر و تشریح آن وجود ندارد،چون خودش آنرا از سر گذرانده بود، همچنین کسی که یکربع قبل از اعدامش همانند خودش آزاد گشته.
حال ما چه ابزاری در دست داریم تا بتوانیم در مقابل این یاغیگری رژیم نسبت به هموطنانمان بایستیم ؟ رژیم اسلامی بخوبی میداند تا زمانیکه مخالفان رژیم همدیگر را بر نمی تابند و چشم به درگاه اروپا و یا امریکا دارند آسیبی به او نخواهد رسید( داستان بلدرچین و برزگر را همه میدانید) آیا فقط با گفتن بیایید و متحد شویم کار به جایی خواهیم برد؟ سخاوتمندی فقط به بخشش مال و منال نمی باشد ، اگر به خاطر نجات ایران از تنگ نظری ها و خود محور بینی های حزبی و دسته ای اجتناب نکنیم و بیکدیگر تکیه نداشته باشیم از این بیشتر نصیبمان نخواهد بود و فقط با فریاد نه به اعدام در مقابل پارلمان اروپا و نهادهای حقوق بشری راه به جایی نخواهیم برد، و پیوسته بر سرمان آن آید که بر سر دمنه آمد.
گوهر جام جم از کان جهانی دگر است
تو تمنا ز گل کوزه گران میداری؟
پدر تجربه ای دل تویی آخر ز چه روی
طمع مهر و وفا زین پسران میداری؟
داود احمدلو
ششم ژانویه ۲۰۲۱
